Verplegers en verpleegsters in overheidsdienst kregen als ambtenaren vanaf 1922 pensioen. In particuliere instellingen kregen zij dat niet. Verpleger Cornelis de Bruijn, die bij zijn diplomering in Zon & Schild 50 gulden salarisverhoging kreeg terwijl hij recht had op 100, sloot zich aan bij de Algemene Nederlandsche Christelijke Ambtenaren Bond. Dit leidde tot een breuk […]
1948 – Pensioenfonds Meer lezen »
Na de Tweede Wereldoorlog zorgde een overvloed aan verpleegkundige organisaties voor veel versnippering. De wens om de krachten te bundelen kwam van twee kanten. Enerzijds sprak een aantal toonaangevende beroepsorganisaties, samengekomen in het Amsterdamse Wilhelmina Gasthuis, zich in 1945 uit voor nauwere samenwerking. Tegelijkertijd riep minister Drees van Sociale Zaken en Volksgezondheid meisjes en vrouwen
1946 – Een Federatie Nederlandsche Vereenigingen Meer lezen »
Als eerste naoorlogse minister van Sociale Zaken deed Willem Drees – geconfronteerd met grote aantallen tuberculoselijders – in september 1945 een dringend beroep op de ‘vrouwen van Nederland’ om verpleegster te worden. Hij beloofde hen hun belangen krachtig te dienen en hun positie te versterken. Zijn ambtenaren spraken voortaan met verplegenden, als zij beleidsvoorstellen deden
1945 – Eerste verpleegkundig inspecteur Fie Hooykaas Meer lezen »
Naast een nijpend tekort aan verpleegmaterialen als zeep, wc-papier, medicijnen, textiel en op den duur ook voedsel, bezorgde de Duitse bezetting de Nederlandse verpleegkundigen vooral gewetensconflicten: “Wanneer doe je iets wel, wanneer niet?” Ook verpleegkundigen moesten regelmatig ergens opgeven of zij ‘Joods’ of ‘Arisch’ waren. Willem Wilschut, eerste verpleger in het Willem Arntsz Huis te
1940-1945 – Verpleegkundigen in de Tweede wereldoorlog Meer lezen »
De Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie en Neurologie (NVPN) hield vaak geld over aan het examineren van leerlingen voor diploma B. Dit ‘examenkapitaal’ diende de verpleging zelf ten goede te komen. De examencommissie stortte daarom ruim 10.000 gulden in een zogenaamd “Verplegingsfonds”. In 1934 besloot de NVPN dat dit fonds een nieuwe, aanvullende opleiding voor verpleegsters
1937 – Opleiding in B-nazorg Meer lezen »
Lang was het gebruikelijk dat adjunct-directrices van ziekenhuizen verantwoordelijk waren voor de opleiding van het verpleegkundig personeel. Zij zorgden voor de praktische opleiding, de medici voor de theorie. Naarmate ziekenhuizen hogere eisen stelden aan hun gediplomeerden, groeide de behoefte aan gespecialiseerde verpleegkundig docenten. In 1936 leidde dit tot de oprichting van de ‘Vereeniging van Docenten
1936 – Docenten Verpleegkunde Meer lezen »
Toen Heleen Melk in 1931 haar handboek ‘De praktijk der ziekenverpleging’ uitbracht, was zij 8 jaar hoofdverpleegster en docente ziekenverpleging in het Ziekenhuis Zuidwal te Den Haag. Eind jaren ’20 had zij op een beurs 13 maanden over de wereld kunnen rondreizen om aan Nederlandse politici, ziekenhuismanagers en docentes te rapporteren hoe men elders verplegenden
1931 – De tien geboden voor verplegenden van Zuster Melk Meer lezen »
Het Utrechts Nieuwsblad kondigde de geboorte van de Nationale Bond van Verplegenden op 1 februari 1928 groots aan. Deze Bond ging de belangen van alle verpleegsters en verplegers, ongeacht hun godsdienstige achtergrond, behartigen. Alleen gediplomeerden konden lid worden, dus geen leerlingen, artsen of deftige dames. Het streven was de kwaliteit van de opleiding en de
1928 – Nationale Bond van Verplegenden Meer lezen »
De wettelijke bescherming van het diploma Ziekenverpleging in 1921 betekende een mijlpaal in de professionalisering en bood bescherming. Toch stond het nog steeds iedereen vrij een uniform te kopen en het beroep van verpleegster of verpleger uit te oefenen. Een wirwar van dienstboden, oppassers en bakers deed dat maar al te graag. Het succes van
1928 – Aantekening wijk-, kraam- en kinderverpleging ingesteld Meer lezen »
[vc_row fullwidth=”false” attached=”true” padding=”2″][vc_column width=”2/3″][vc_column_text disable_pattern=”true” align=”left” margin_bottom=”0″] Lange tijd bestonden gereformeerde, rooms-katholieke, socialistische en liberale verpleegkundige belangenorganisaties probleemloos naast elkaar. Vanaf 1924 verleidde de wettelijke erkenning van diploma’s vooral rooms-katholieke ziekenhuizen en gestichten tot extra activiteit. De erkenning motiveerde hen namelijk om juist als rooms-katholieken ‘de beste verpleegsters’ op te leiden. Een oproep van de
1924 – Verzuiling in de verpleging Meer lezen »